Guy Verlinde (B) Blues 'n Roots Café Merlo Brussel (23-01-2020) reporter: Steven Kauffmann & photo credits: Anja Cleemput info club: Café Merlo info artist: Guy Verlinde © Rootsville 2020

“All is forgiven”, de titel zegt het zelf , oftewel “Tout est pardonné”, het vinyl ligt te blinken op een tafeltje op het kleine podium van de Merlo waar Guy Verlinde en Olivier  Vander Bauwhede (op lapsteel én uiteraard mondharmonica) à la Leadbelly ingetogen aftrappen met de epiloog en titelsong van de nieuwe plaat én avond. Ingetogen, maar intens en gloedvol gezongen en gespeeld en zo zou het dit hele sublieme concert ook blijven.

Ook met “Gotta let go” (seize the moment before it’s gone), getoondichte melancholie, et oui (la vie) ce n’est pas facile hein ! Het eveneens autobiografische « Play your Blues » gaat over de intrinsieke nood om blues te spelen, als het ware de roeping van onze Guy Verlinde, een melodieuze lap steel guitar about the greatest gift in life is to be who you are, waarvan akte, in mooie toonaarden zonder al te veel tierlantijntjes, veel dichter bij de waarheid zal je anno 2020 niet geraken voorwaar …

Dan een boogie, al naargelang BB Kings’ adagio “Blues is a method for whatever ails you” dixit GV : “Dance through the night”, dat bleek wat moeilijk in een propvol kaffeetje als de Merlo, maar toch hield hij Sonia Kimpensgewijs zijn fijn publiek wederom in de ban met muzikaal heerlijke bewegingsleer en een collectieve zangstond werd spontaan ten berde gebracht. Sfeer alom. Dan was er een terechte – ahum – versie van “Words are overrated” met een alweer exquise Olivier op lapsteel. Samenzang was er weer met Mississipi John Hurt zijn “I Shall not be moved” . Dan weer een heus lichtpunt met “Heaven inside my head”: een pleidooi om wat slecht is overboord te gooien en het mooie en vredevolle te willen vinden.

Met “Yzer” betoont hij zijn liefde voor deze iconische rivier, alsof het om de Missisippi Delta ging, maar vanavond was het de Zenne die stroomde, net als het bier in dit gezellige kaffee vol muziek- en bluesliefhebbers die speciaal voor de Guy en Olivier hun aandacht en tijd veil hadden, ze werden immers rijkelijk beloond, en hoe ! Er volgde nog “Voodoo Chili” een hoogstpersoonlijke interpretatie die ingeleid werd door de wijze woorden ‘if this give you no goosebumps, you got a hole in your soul’, en dit bleek nog te kloppen ook ! Deze song eindigde in een mooi gospelmoment en daarmee zat de eerste set er ook mee op. Deel II werd ingeluid met een lieve smeekbede voor mij gelijkheid en gelijke kansen in een zinderend “Treat me right”, met daarna de elegante weeklacht “Won’t be fooled” waarin hij aan alwie het minder goed voorheeft fijntjes meedeelde ‘I won’t no longer play that game”.

Dan ging het crescendo met “Im Your Man” over vlindertjes in de buik en een hekel aan pietluttigheden, maar eerder een oproep om te focussen op datgene wat écht telt in het leven en dit dan ook ten volle te beleven, mooi. We mochten even op adem komen met “Tiny Sparrow Rag” een heerlijk melodieuze instrument about un petit oiseau, een veugelken jawel, in vogelvlucht gecomponeerd maar o zo verfrissend en opwekkend om te horen. Een oorwurmpje ! Met “Reckonin’ blues” hadden we dan weer een lekker stampende boogie met een glansrol voor de slide waarin Guy al zijn duivels mocht ontbinden. De bluesparty ging verder met John Lee Hook zijn “Serve your right to suffer, een bezeten trip vol aanstekelijk positivisme was dit, net als de hele avond met Guy en Olivier trouwens.

Ons selecte gezelschap, dapper en trots kreeg nog een lel van een uitsmijter met “Let’s work together “ (van Wilbert Harrisson in de versie van Canned Heat en ook bekend door Bryan Ferry).  Een zalige avond, vol van wijsheid en liefde voor muziek, passievolle muzikanten, Olivier en Guy; Guy en Olivier : they hit you like a flower. Een bloem van een concert !